Każdy człowiek doświadcza w życiu wielu sytuacji, które potrafią sparaliżować, inne wydarzenia, powodują, że się chowamy lub uciekamy przed konformacją, jeszcze inne powodują,  że ze strachu atakujemy niczym przestraszone dzikie zwierze. Wszystkie z tych zachowań są fizjologicznie naturalne, ale umówmy się, bywają bardzo męczące. Pewnie Ty też masz już dość niekontrolowanych reakcji, choćby były najbardziej "człowiecze" na świecie.

Nawet gdy starasz się być "oazą spokoju", często gdy dopada Cię  stres, zaczynasz być jak ocean podczas sztormu. Potem gdy wszystko mija, zastanawiasz się, dlaczego pozwoliłem, tak mocno się ponieść towarzyszącym mi emocjom? Pojawiają się kolejne emocje:: wstyd, poczucie winy i ogromna frustracja.

Przypomnij sobie ile razy, ze stresu "zmarnowałeś" swój potencjał, zapomniałeś co miałeś powiedzieć, albo chlapnąłeś jakąś głupotę? Ile razy nie podjąłeś nowego wyzwania z lęku, z wyobrażeniem, że nie podołasz? Jak często Twoje ciało "nie chciało" z Tobą wspołpracować, zalewało się potem, serce waliło jak oszalałe, ścisk w splocie słonecznym, zimne donie, zimne stopy nie pozwalały normalnie funkcjonować? Jak często nie możesz spać, bo "bierzesz na tapetę" to co się wydarzyło w życiu lub stresujesz się jak to będzie w przyszłości.

To bywa frustrujące i okropnie męczące.

Tracisz siebie, tracisz spokój, tracisz zdrowie, tracisz swoje cenne życie